fraszka życiowa;)

Pewnego razu na naszej łące,
bąk opowiadał kawały biedronce,

a że biedronka słuchać bąka nie zechciała,

dostała w łeb i odleciała,

morał z tego taki,

że przypierdolić można we flaki

bo gdy w grę łeb wchodzi,

nic z tego nie wychodzi.

Bąk samotnie latać musi,

a biedronka łeb ratując się dusi…

poszukała zatem pomocy,

lecz okazało się, że w przemocy

zgwałcił ją żuk gnojowy,

gówniany stwór, nie przebojowy…

Oj rozpaczała biedronka,

- Dlaczego nie słuchałam bąka?

Po cóż mi to wszystko było?

- byś mnie spotkała, głos stwierdził dziwny, miło.

- kim jesteś, czyś następny oprawca?

- nie, jam twój książę, ewentualny sprawca.

- sprawca lecz czego? Pytała biedronka

- twego szczęścia, jebana kretynko, wtrąciła stonka

I tak dalej biedronkę mamili

Głupotami nieprawdziwymi

A biedronka skrzywdzona, wierzyła nie strudzona

Aż pewnego dnia, stwierdziła DOŚĆ,

Zamienię się w elfa wszystkim na złość

Robić będę rzeczy niesłychane,

Pierdole wszystkich i przy tym zostanę.

Sama poradzę sobie świetnie,

A pojebańców odstrzelę skutecznie

Żuk, bąk, stonka i sprawca, głową kręcili

Jakby niczego nie zauważyli

Myślą, o biedna biedronka zwariowała!

Bo słuchać bąka nie chciała

A ona śmiała się wielce,

- Jebał was pies, szczęście mam w butelce,

Czerpiąc z życia garściami

Pierdole las, łąkę i kwiatki z liściami.

Od tej pory palę marychę

Piję wino i bzykam w pytę,

Nie skrzydełkami acz dupą

Bom zepsuta tą społecznością zatrutą.

I tak życie zepsuło czerwono czarną kuleczkę,

A wystarczyło dać dupy bąkowi troszeczkę.

Czy jednak to morał właściwy?

Nie bardzo, acz prawdziwy.

Dać dupy, to tylko ważnemu

Byle jaki weźmie na siłę samemu.